‘Ben je dom ofzo’ of ‘jij bent echt apart’. Die uitspraak heb ik als kind met enige regelmaat om mijn oren gekregen.
Als kind zijnde was ik natuurlijk ook al heel gevoelig. Ik was vooral bezig met de wereld om mij heen en had mijn voelsprieten altijd uit staan. Ik vond ik het heerlijk om naar buiten te kijken, merkte alles op en had een rijke fantasie. Ik vond school fantastisch omdat ik dan nieuwe dingen ging leren, ging ook met veel plezier maar ik vond al dat eindeloze gepraat maar niets. Niet omdat ik het niet interessant vond, maar gewoon omdat ik het vaak ook niet snapte. Als de juf begon te vertellen of iets wilde uitleggen, kwam er in mijn hoofd een geweldige film naar voren. Alleen snapte ik vaak niet wat het een nu met het ander te maken had.
Als zij rekenen wilde uitleggen en vertelde dat we 15 appels hadden en dat we er 4 opaten, hoeveel hebben we er dan nog? Dan gingen mijn hersenen werken. 15 appels…welke appels? Waren het zure, of rode. Want als we allemaal zure appels eten, trekken we van die gekke bekken, hihi… En aan wie zouden de appels dan gegeven worden, ik eet niet alleen 4 appels op…ik denk met mijn vriendinnetjes…maar ja ik heb er eigenlijk 3… Waarvan er eentje echt geen zure appels eet….dus dan houd ik er 2 over… ‘Pascalle wat is het antwoord… uhm 2’ Maar mijn antwoord had net zo goed, de fruitschaal of een van de namen van mijn vriendinnetje kunnen zijn.
De kinderen moesten vaak hard lachen en de juf dacht dat ik wederom met mijn aandacht bij totaal iets anders was. En ik ging met een vervelend gevoel naar huis, omdat ik niet snapte wat zij nu zo gek, anders, raar of grappig vonden. Ik wist wel, ik vind rekenen stom!
Pas jaren later toen ik al een tijd werkzaam was als therapeut, hoorde ik over beelddenken. Ik ontdekte dat mijn manier van denken was anders, dus mijn manier van leren ook. Ik kon niets met talige instructies omdat dit eerst omgezet moest worden naar beelden. En als die beelden niet klopte of ik er geen beelden van kon maken, want maak van de woorden DE-HET-EEN maar eens een plaatje (hoe dan?!) had ik er enorm veel moeite mee. En daarbij als ik eens een woord had dat eenmaal wel in mijn hoofd zat en dat was fout, kreeg ik dat er met moeite goed in.
Toen ik dus jaren later ook de methode inzag waarbij er leer strategieën aangeboden werden die wel vanuit beelden word aangereikt snapte ik ineens hoe ik wel kan leren hoofdrekenen, tafels kan doen. Snapte ik spelling een stuk beter en ging automatiseren zelf gemakkelijker. Leren werd voor mij gemakkelijk. Als ik dit zo had gehad op de basisschool, dan was het veel gemakkelijker geweest en had ik nooit de overtuiging bij me gedragen dat ik dom was.
Ik ben dus nu ook heel blij als ik een kind tegenover me heb wat beelddenker is (slecht 5% van de bevolking is dit) zodat ik deze kan helpen. Ik zag bij de kinderen die ik tegenkwam in min of meerdere mate dezelfde strubbeling en ben blij dat ik hen die handreiking kan doen en hun deze leerstrategie aan kan reiken. Gelukkig zie ik om me heen ook steeds meer verandering op scholen en word dit ook steeds meer gezien en onderkent, waardoor ook deze kinderen tot maximaal leren komen.
Maar ik vind dat dit kennis nog meer mag groeien…..
Daarom geef ik hier binnenkort een lezing over!
Wil jij hier bij zijn? Kijk dan in onze agenda, of schrijf je nu in op https://innerlijkezorg.mijndiad.nl/inschrijven
