Respect aan het wissel- kind
Kinderen van gescheiden ouders….ik heb er zelf geen eigen ervaring mee. Mijn ouders zijn na 32 jaar nog steeds samen en ook mijn man en ik, die welliswaar onze pittige up’s en downs hebben gehad, zijn na hard en intensief werken ook nog steeds bij elkaar. Deze kinderen kom ik echter in de praktijk wel tegen. En dan zie, hoor en voel ik ze. Hoe flexibel ze moeten zijn in die wisselende situatie. Van je eigen vertrouwde huis verlaten, om zo in twee verschillende huizen te moeten wonen. Om dan om de week of wat de boel weer te moeten pakken en zo weer te verhuizen en moeten transformeren naar die andere plek, die andere omgeving, die andere energie en die andere regels. We weten natuurlijk dat, ondanks dat die kids zo o zo flexibel zijn, hier ook hun strubbelingen mee hebben en het moeilijk vinden. Maar nu ben ik zelf in een situatie die hier wel op lijkt en man man man wat een respect krijg ik voor deze kids.
Momenteel woon ik nu een al 4 weken niet meer op mijn ouder vertrouwde plek. Ons huis wordt verbouwd (hoera) en daarvoor mogen wij uitwijken naar het huis van mijn schoonmoeder en in de weekenden naar mijn ouders (grote dank). Maar nu ervaar ik eens, hoe dat ongeveer zou moeten voelen voor die gescheiden kids en hun wisselmomenten. Elke keer weer even moeten wennen aan de plek waar je bent, waar je weer even moet fine-tunen met die toch net iets andere ‘regels’ en de ‘zo doen wij dat hier’. Om te moeten nadenken waar heb ik dat shirt gelaten of dat boek, o dat is helaas nu niet hier. Om op de dag van vertrek te moeten nadenken, wat heb ik nog echt nodig en moet nu wel mee naar die andere plek. De onrust die het toch meebrengt om er in je hoofd mee bezig te zijn, om te moeten schakelen, om te moeten wennen, te moeten landen en weer te moeten vertrekken want de tijd is weer voorbij. Maar vooral om de onrust die je voelt naar het verlangen dat je hebt naar dat oude vertrouwde, wat zo veilig is en je zo kent. Dat raakt mij zeer, zeer diep. Ik wist niet hoeveel energie, aandacht en tijd dit stiekem van een mens vraagt.
En hoewel ik weet dat ik over een paar weken weer terug ben in mijn eigen (vernieuwde) vertrouwde stekkie, zal dat voor die kinderen dus niet zo zijn. Door deze ervaring kijk ik echt met andere ogen naar die kinderen voor wie dit gewoon onderdeel van hun leven is. En maak ik een diepe, diepe buiging hoe zij dit keer op keer, week na week, jaar na jaar wel zullen moeten blijven doen. Want hoewel het zal wennen, ze ook vertrouwd raken op wie wisselplekken denk ik dat er toch altijd een onbewuste vorm van onrust in zal zitten die nooit helemaal verdwijnt. Dus nogmaals een allerlaatste buiging voor die kleine en grote kanjers die dit toch elke keer weer doen!